Baš na današnji dan, 24. avgusta 1914. godine u Šabac su posle 12 dana ušle trupe Srpske vojske, Timočka divizija II poziva i Šumadijska divizija I poziva. U tih 12 dana, prve od nekoliko okupacija grada, Austrougarska II armija počinila je u gradu Šapcu i njegovom okružwnju do tada nepojmljive i neviđene zločine.
Ponos mlade Kraljevine Srbije, njena kulturna prestonica, najlepši i najveseliji grad bio je potpuno uništen. Šabac, srpski Mali Pariz bio je sistematski rušen, iako se Vojska Kraljevine Srbije povukla iz njega, neki kažu baš sa namerom da se koliko toliko sačuva. Vojnici civilizovane Evropske carevine najpre su palili knjige, sa idejom da zatru sećanje, znalje i postojanje jednog naroda, a zatim je Šabac sistematski rušen i pljačkan. Teror nad stanovništvom bio je strašan. Ubistva, masakri, mučenja, silovanja bila su modus operandi vojnika Austro – ugarske monarhije.
Šabac je pre rata imao 14.000 stanovnika. U Velikom ratu izgubiće polovinu stanovništva, a kada konačno bude oslobođen 2. novembra 1918. godine vojnici Kraljevine Srbije zateći će u njemu svega 1.500 stanovnika. Jedini je grad u istoriji ratovanja u kojoj ste imali veću da preživite kao vojnik nego kao civil.
O stradanju Šapca svedoče Spomenik srpskom vojniku u porti Sabone crkve sv. apostola Petra i Pavla u Šapcu koji je posvećen žrtvama koje su stradale tu, u crkvi, kao i vojnicima iz oslobodilačkih ratova 1912-1918. godine i Spomenik sa tri ordena koje je „Srpski Verden“ dobio : Francuskim, Čekoslovačkim i našim koji se nalazi na Trgu šabačkih žrtava.
Za kraj potresna rečenica prof. Pavla Popovića, o stradanju Šapca u avgustu 1914. godine, „Kada biste videli Šabac ne biste oprostili!“
