Srpska pravoslavna crkva i njeni vernici danas obeležavaju praznik posvećen Svetom Nektariju Eginskom, jednom od najvećih iscelitelja u istoriji hrišćanstva.
Prema verovanju, moleći se Svetom Nektariju mnogi vernici uspeli su da se izleče.
U manastiru Tumane kod Golupca danas je održan jelej osvećenja za Svetog Nektarija – Sveta tajna osvećenja ulja (jeleja) koja se sastoji iz više molitava sveštenika i pomazivanja bolesnika osvećenim uljem, za isceljenje duše i tela.
Pomoć od Svetog Nektarija najviše traže oboleli od kancera i drugih malignih bolesti.
Prema verovanju, prvo čudo se desilo onog dana kada se Sveti Nektarije upokojio: neko je slučajno stavio njegov džemper na krevet bolesnika pokraj njega, paralizovanog u donjem delu tela, i bolesnik se u tom momentu izlečio.
Žitije svetog Nektarija predstavlja ostvarivanje nepokolebljive želje za pronalaženjem onoga prema čemu je toliko svim silama stremila njegova duša, kao približenje Bogu i Isusu Hristu. Sveti Nektarije Eginski je svetitelj kojem se pripisuje više od 2.000 čuda.
Isceljenje uz Svetog Nektarija našli su oboleli od raka, paralize, Parkinsonove bolesti i bolesti nerava, bubrega, očiju, te nije čudno što su ga mnoge zdravstvene ustanove, a pre svih Institut za onkologiju i radiologiju Srbije, uzele za svog zaštitnika.
Sveti Nektarije bio je pravoslavni teolog i svetitelj, rođen pod imenom Anastasije Kefalas.
Rođen je 1. oktobra 1846. u Trakiji u siromašnoj porodici. Nakon osnovne škole, preselio se u Carigrad, a 1866. godine prešao je u grad Hios, gde je radio kao učitelj. Posle deset godina službe, zamonašio se i uzeo ime Lazar.
Godine 1877. primio je monaški postrig pod imenom Nektarije, i jerođakonski čin. Nekoliko godina je živeo u Atini, gde je 1885. godine diplomirao na Bogoslovskom fakultetu u Atini. Već iduće godine, 1886, rukopoložen je u čin sveštenika.
Iste godine, primio je i čin arhimandrita, i postao sekretar Aleksandrijske patrijaršije. 1889. godine, izabran je za mitropolita Pentapolskog.
Nektarije je 1892. godine primio službu propovednika u Grčkoj, a u periodu 1894-1908. vodio je teološku školu u Atini. Nakon odlaska u penziju, živeo je u Trojičkom manastiru u Egini, po kojoj se i naziva Eginski.
Preminuo je u Atini, 8. novembra 1920. godine, od raka prostate. Kanonizovan je 1961. godine od strane Carigradske patrijaršije.
Izvor i foto/ radiotelevizijasrbije
