22. februara po starom, a 6. marta po novom kalendaru, je dan kada je Narodna skupština izglasala zakon po kom se “Knjaževstvo Srbija proglašava za Kraljevinu Srbiju”, a dotadašnji knez Milan Obrenović postao je kralj.
Tog dana narodu je objavljena vest uz pucnjavu topova, kralj se obratio svečanom proklamacijom, u kojoj je, između ostalog, rekao da je sve ono što je “niklo radom i naprezanjem sviju generacija nove Srbije” dobilo toliko željeni izraz, “koji nam je zaveštan od naše prošlosti, koji je saglasan s naši, položaje u sadašnjosti i koji će moći biti vazda krepko i neodoljio jemstvo budućnosti”.
Milan Obrenović postao je Knez 1868. posle ubistva kneza Mihaila, a vlast je preuzeo od namesnika 1872. Kralj Milan ostaće upamćen kao prvi srpski kralj „posle Kosova“, kao i po uspešnim reformama koje će imati dugoročne posledice.
Najvažnija dostignuća ovog vladara jesu pre svih priznanje nezavisnost Srbije na Berlinskom kongresu 1876. godine, i činjenica da je Srbija postala Kraljevina i zauzela tako svoje mesto u velikoj i moćnoj porodici evropskih morahija. Najvažnija reforma iz vremena Kralja Milana jeste modernizacija vojske iz koje su i nikle velike pobede u Balkanskim i Velikom ratu. Mnogi ističu i ubrzanu modernizaciju države i njenu evropeizaciju. Ne treba zaboraviti ni činjenicu da je 1888. godine pod njegovom vlašću donet liberalan, tzv. Radikalski ustav koji je uspostavio vladavinu prava i premoć Narodne skupštine u sistemu vlasti. Po donošenju ovog Ustava, Milan je abdicirao i ostavio presto svom sinu Aleksandru, što mnogi vide kao jednu od najvećih grešaka njegove vladavine.
Zamerke pak nisu male i oterale su ovog vladara sa trona, a to su pre svih Tajna konvencija sa Autrougraskom monarhijom i gušenje Timočke bune.
Definitivno kralj Milan nije među omiljenim srpskim vladarina, ali tekovine njegove vladavine, međunarodno priznata evropska monarhija, organizovana i moderna vojska, pretvaranje Srbije u evropsku državu bez primesa turskog uticaja jesu velike i ozbiljne.
